Odwiedzin:
Online:
ZABYTKI - OCHRONA DZIEDZICTWA
WYKOPALISKA ARCHEOLOGICZNE
ARTYKUŁY O ZABYTKACH
MUZEUM - INFORMACJE
UTRACONE DZIEDZICTWO
Edycja: Alfreda Siedlik (9.04.1932-28.07.2016)
Zdjęcie:
Tytuł:
Dziś pożegnaliśmy na starym Cmentarzu Komunalnym w Gryficach Panią Alfredę Siedlik z domu Matoszko, pioniera Ziemi Kamieńskiej, więźnia politycznego stalinowskiej Polski, represjonowaną za przynależność do Narodowego Frontu Młodzieży Polskiej, pierwszej tajnej antykomunistycznej organizacji młodzieżowej działającej w Kamieniu Pomorskim, przyjaciela i darczyńcę naszego Muzeum.
Alfreda Siedlik zd. Matoszko urodziła się w Białymstoku, gdzie wraz z rodzicami i rodzeństwem przebywała do wybuchu drugiej wojny światowej. Po 1 września 1939 r. jej ojciec, będący policjantem, został ewakuowany wraz z rodziną do Warszawy. W stolicy Pani Siedlik kontynuowała, rozpoczętą w Białymstoku, naukę w 121. Szkole Powszechnej kierowanej przez Marię Ciesielską. Państwo Matoszkowie przeżyli nad Wisłą powstanie warszawskie. Ukrywali się wówczas w piwnicy kamienicy, w której mieszkali. Po powstaniu trafili na pewien czas do Piaseczna, by w październiku 1945 r. osiedlić się w Kamieniu. Początkowo zamieszkali na Zaułku Rybackim, w budynku pod nr. 16. Ojciec Pani Siedlik podjął pracę w Milicji Obywatelskiej. Jako przedwojenny policjant został z niej jednak, po krótkim czasie, zwolniony.
W 1945 r. kilkunastoletnia wówczas Alfreda rozpoczęła naukę w szóstej klasie Szkoły Powszechnej w Kamieniu, po której ukończeniu została uczennicą miejscowego gimnazjum.
W szkole tej, pod wpływem nauczycieli, w tym zwłaszcza inspektora szkolnego Józefa Bochniaka, związanego z opozycyjnym Polskim Stronnictwem Ludowym, oraz starszych kolegów, zaangażowała się w działalność antykomunistyczną. Od kwietnia do listopada 1948 r. należała do Narodowego Frontu Młodzieży Polskiej. Przynależność do niego przypłaciła pozbawieniem wolności. Od listopada 1948 r. do 29 stycznia 1949 r. była tymczasowo aresztowana w Szczecinie.
Z uwagi na młody wiek na procesie przed Wojskowym Sądem Rejonowym, który orzekał w sprawie kamieńskiej organizacji, odpowiadała z wolnej stopy.
Proces rozpoczął się 17 lutego 1949 r. Podobnie jak inne procesy polityczne tamtych lat miał charakter pokazowy. Oskarżeni za przynależność do organizacji zostali: Mieczysław Malczyk, Bogdan Ołtarzewski, Andrzej Kozłowski, Zbigniew Brajczewski, Wojciech Dąbrowiecki, Wojciech Flisowski, Stanisław Dobies, Jerzy Fenikowski, Stefan Patalas, Zenobia Kempa oraz Alfreda Matoszko. Wiesławowi Stokowcowi oraz braciom Józefowi i Stefanowi Krużyńskim postawiono zarzut niepoinformowania, jak czytamy w akcie oskarżenia, „władzy powołanej do ścigania przestępstw” o „istnieniu na terenie Kamienia Pomorskiego przestępczego związku”.
21 lutego 1949 r. zapadł wyrok. Pani Matoszko została skazana na rok więzienia, z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na dwa lata. Po wydaniu wyroku powróciła do Kamienia. Po pewnym czasie rozpoczęła pracę w Starostwie Powiatowym Kamieńskim, przenosząc się później do Szpitala Powiatowego. W 1951 r. wyszła za mąż za Mieczysława Siedlika. Siedem lat później młode małżeństwo wraz z dwojgiem dzieci wyprowadziło się do Trzebiatowa, gdzie Pani Alfreda podjęła pracę w tamtejszym szpitalu jako pracownik administracji. Z czasem przeniosła się do Gryfic, gdzie pracowała w Zespole Zakładów Opieki Zdrowotnej. W 1980 r. zaangażowała się w działalność „Solidarności” na Ziemi Gryfickiej.
W 1989 r. w uznaniu zasług dla walki o wolną Polskę otrzymała honorowy stopień oficerski podporucznika Polskich Sił Zbrojnych nadany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego. W 1992 r. doczekała się rewizji wyroku sprzed czterdziestu trzech lat, który unieważniono na podstawie postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Szczecinie. Sąd ten oddał należną cześć członkom organizacji uznając, iż działalność Frontu opowiadającego się przeciwko panującemu w Polsce ustrojowi, jak czytamy w postanowieniu, „zważywszy na ówczesne uzależnienie od państwa obcego tj. od Związku Radzieckiego, było działalnością zmierzającą do odzyskania przez Polskę niepodległości.
W Muzeum Historii Ziemi Kamieńskiej poznaliśmy Panią Siedlik w 2012 r. kiedy zgodziła się na sfilmowanie swych wspomnień dotyczących powojennego Kamienia, który darzyła szczególnym sentymentem traktując go, pomimo niełatwych wspomnień, jako swoje ukochane miasto. Pani Alfreda interesowała się działalnością naszego Muzeum, wzbogaciła również zbiory naszej placówki przekazując nam swoje swoje kamieńskie pamiątki. Podczas wizyt w Kamieniu, gdzie przyjeżdżała na grób swego ojca, jeśli tylko mogła, znajdowała czas by odwiedzić MHZK. Zawsze pełna ogromnej życzliwości, skromności i poczucia humoru.
W pamięci pozostanie nam ubiegłoroczne spotkanie podczas obchodów się 70-lecia polskiego Kamienia. Ze swoją przyjaciółką od czasów szkolnych Panią Krystyną Konieczną zd. Stanek wspominały tużpowojenny Kamień na spotkaniu w ratuszu i podczas otwarcia wystawy w Muzeum. We wrześniu widzieliśmy się jeszcze w katedrze. Ostatni raz rozmawialiśmy przed świętami Wielkiej Nocy. Złożyliśmy sobie życzenia świąteczne. Rozmawialiśmy o nowym budynku MHZK. Pani Fredzia obiecała nas odwiedzić. Niestety to spotkanie nie było nam już dane. Ciężka choroba, z którą się zmagała okazała się silniejszy.
Wraz ze śmiercią Pani Alfredy Siedlik straciliśmy bohaterkę Ziemi Kamieńskiej, która w najgorszych czasach stalinowskiej nocy dała świadectwo odwagi byśmy mogli dziś żyć w wolnej Polsce. Dziękujemy za to wszystko i za to, że była Pani z nami.
Zawsze będziemy o Pani pamiętać.
Autor:
www.mhzk.eu
| Wszelkie prawa zastrzeżone | Made by
IQ Vertical
| 2009